فریسیان
فریسیان
واژه فریسیان (به فارسی: فریسیان) از کلمه عبری פְּרוּשִׁים (Perushim) گرفته شده است که به معنای جدا شده‌ها یا منفصلین است. این نام به گروهی از یهودیان اشاره دارد که خود را از نظر دینی و آیینی از دیگران متمایز می‌کردند. در متون یونانی عهد جدید، این واژه به صورت Φαρισαῖοι (Pharisaioi) ظاهر می‌شود.
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | פְּרוּשִׁים (Perushim) | پروشیم |
| یونانی | Φαρισαῖοι (Pharisaioi) | فاریسایوی |
| آرامی | - | - |
ریشه عبری «Perushim» از فعل «פָּרַשׁ» (parash) به معنای «جدا کردن» یا «تمایز دادن» مشتق شده است، که به پایبندی این گروه به جدایی از ناپاکی‌های دینی و آیینی اشاره دارد. معادل آرامی مستقیمی برای این واژه در متون کتاب مقدس ذکر نشده است.
کاربرد در کتاب مقدس
فریسیان در عهد جدید به‌عنوان یکی از گروه‌های برجسته دینی و اجتماعی یهود در دوره معبد دوم (حدود قرن اول پیش از میلاد تا قرن اول میلادی) معرفی می‌شوند. آن‌ها در روایت های راویان انجیل و کتاب اعمال به‌طور مکرر ظاهر می‌شوند، اغلب در مواجهه با عیسی مسیح یا شاگردان او.[۱] فریسیان به پایبندی دقیق به شریعت موسی و سنت‌های شفاهی (که بعدها در تلمود تدوین شد) شناخته می‌شدند. آن‌ها بر رعایت احکام طهارت، روزه، دعا و صدقه‌دهی تأکید داشتند.[۲]
عیسی مسیح در انجیل گاهی از فریسیان به دلیل ریاکاری و تأکید بیش‌ازحد بر ظواهر دینی انتقاد می‌کند.[۳] بااین‌حال، برخی از فریسیان، مانند نیقودیموس، به عیسی ایمان آوردند یا با او همدلی نشان دادند.[۴] پولس رسول نیز پیش از ایمان به مسیح، خود را فریسی معرفی می‌کند.[۵]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
فریسیان از نظر تاریخی گروهی تأثیرگذار در یهودیت دوره معبد دوم بودند که به حفظ شریعت و هویت دینی یهودیان در برابر نفوذ فرهنگ هلنی و روم کمک کردند. برخلاف صدوقیان، که بیشتر به معبد و آیین‌های کاهنی وابسته بودند، فریسیان به آموزش شریعت در کنیسه‌ها و زندگی روزمره اهمیت می‌دادند. اعتقاد آن‌ها به رستاخیز مردگان، فرشتگان و ارواح، آن‌ها را از صدوقیان متمایز می‌کرد.[۶]