صدوقیان
صدوقیان
صدوقیان احتمالاً به صدوق، کاهن اعظم در زمان داوود و سلیمان، اشاره دارد. این نام به معنای پیروان صدوق یا عدالت‌طلبان است، که ممکن است به جایگاه کاهنی یا تأکید آن‌ها بر اجرای دقیق شریعت مرتبط باشد.
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | צְדוּקִים (Tseduqim) | صدوقیم |
| یونانی | Σαδδουκαῖοι (Saddoukaioi) | سادوکایوی |
| آرامی | צדוקין (Saddūqin) | صدوقین |
ریشه عبری צְדוּקִים از کلمه צָדוֹק (Tsadoq) به معنای عادل یا پاک گرفته شده است. واژه آرامی صدوقین نیز معادل مشابهی دارد. در یونانی، سادوکایوی در متون عهد جدید برای اشاره به این فرقه به کار رفته است.
کاربرد در کتاب مقدس
صدوقیان در عهد جدید به‌عنوان یکی از فرقه‌های اصلی یهودی در دوره معبد دوم (قرن اول پیش از میلاد تا قرن اول میلادی) معرفی می‌شوند. آن‌ها عمدتاً از طبقه کاهنان و اشراف دینی تشکیل شده بودند و در سنهدرین، شورای عالی یهود، نفوذ زیادی داشتند.[۱] صدوقیان در انجیل به دلیل انکار رستاخیز مردگان، فرشتگان و ارواح متمایز شده‌اند، که این باورها آن‌ها را در مقابل فریسیان قرار می‌داد.[۲] عیسی مسیح در گفت‌وگوهایی با صدوقیان، به‌ویژه درباره رستاخیز، با آن‌ها مناظره می‌کند.[۳]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
صدوقیان از نظر تاریخی گروهی قدرتمند در یهودیت دوره معبد دوم بودند که به دلیل ارتباط نزدیک با معبد اورشلیم و همکاری با حاکمان رومی، نفوذ سیاسی و دینی قابل‌توجهی داشتند. آن‌ها به اجرای دقیق احکام توراه (اسفار پنج‌گانه) پایبند بودند و سنت‌های شفاهی مورد قبول فریسیان را رد می‌کردند. پس از تخریب معبد دوم در سال ۷۰ میلادی، نفوذ صدوقیان کاهش یافت و این فرقه به‌تدریج از بین رفت.