ایمان
ایمان
واژه ایمان در زبان فارسی از ریشه عربی أمن (به معنای امنیت، آرامش و اعتماد) گرفته شده است. در متون کتاب مقدس، این واژه با معادل‌های عبری و یونانی مرتبط است که به مفاهیمی چون اعتماد، وفاداری و باور قلبی اشاره دارند.
ریشه‌شناسی
در عهد قدیم، واژه عبری «אֱמוּנָה» (اِمونا) به معنای اعتماد، وفاداری یا پایداری در رابطه با خدا به کار می‌رود. در عهد جدید، واژه یونانی «πίστις» (پیستیس) به معنای ایمان، باور یا اعتماد استفاده شده است که اغلب با عمل صالح و رابطه با خدا همراه است.
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | אֱמוּנָה | اِمونا |
| یونانی | πίστις | پیستیس |
| آرامی | - | - |
کاربرد در کتاب مقدس
در عهد قدیم، ایمان به معنای اعتماد کامل به خدا و وفاداری به عهد او با قوم اسرائیل است. این مفهوم در روایت زندگی ابراهیم برجسته است، جایی که ایمان او به خدا به عنوان عدالت به حساب آمد.[۱] ایمان در این بخش اغلب با اطاعت و عمل همراه است، مانند پایبندی به شریعت یا قربانی‌های مذهبی.[۲]
در عهد جدید، ایمان مفهومی محوری در الاهیات مسیحی است و به باور به عیسی مسیح به عنوان ناجی و اعتماد به وعده‌های خدا اشاره دارد.[۳] این ایمان نه تنها باور ذهنی، بلکه تعهد عملی به پیروی از مسیح است، که در اعمال محبت و خدمت به دیگران نمود می‌یابد.[۴] ایمان در عهد جدید به عنوان هدیه‌ای الهی توصیف شده که از طریق فیض خدا به انسان اعطا می‌شود.[۵]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
ایمان در یهودیان و مسیحیان، عنصری کلیدی برای ارتباط انسان با خدا محسوب می‌شود. در یهودیت، ایمان به معنای وفاداری به عهد خدا و عمل به شریعت است، که رابطه‌ای دوسویه بین خدا و قوم اسرائیل را نشان می‌دهد. در مسیحیت، ایمان به عیسی مسیح محور رستگاری است و به عنوان پایه‌ای برای دریافت فیض خداوند و زندگی جاودان شناخته می‌شود.[۴]