شریعت
شریعت
واژه شریعت در زبان فارسی از ریشه عبری گرفته شده و به معنای آموزش، قانون یا هدایت است.
ریشه عبری توراه از فعل יָרָה (yarah) به معنای آموزش دادن یا هدایت کردن مشتق شده است. در یونانی، نوموس به قانون الهی یا بشری اشاره دارد و در عهد جدید برای شریعت موسی به کار رفته است. واژه آرامی اُرَیتا نیز معادل توراه در متون شرقی است.
کاربرد در کتاب مقدس
در عهد قدیم، شریعت به مجموعه دستورات الهی که از طریق موسی به قوم اسرائیل داده شد، اشاره دارد، به‌ویژه پنج کتاب اول (اسفار پنج‌گانه یا توراه: پیدایش، خروج، لاویان، اعداد، تثنیه).[۱] این شریعت شامل احکام اخلاقی (مانند ده فرمان)، آیینی (مانند قربانی‌ها) و مدنی (مانند قوانین اجتماعی) بود که برای هدایت زندگی قوم اسرائیل و حفظ رابطه آن‌ها با خدا طراحی شده بود.[۲]
در عهد جدید، شریعت به‌عنوان قانون موسی همچنان مورد احترام است، اما عیسی مسیح آن را تکمیل کرده و بر روح و نیت درونی آن تأکید می‌کند.[۳] پولس رسول نیز درباره نقش شریعت در نشان دادن گناه و هدایت به سوی فیض مسیح سخن می‌گوید.[۴] بااین‌حال، شریعت در عهد جدید به‌عنوان راه نجات معرفی نمی‌شود، بلکه ایمان به مسیح جایگزین آن می‌شود.[۵]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
شریعت در تاریخ یهودیت و مسیحیت نقش بنیادین داشته است. در یهودیت، شریعت محور هویت دینی و ملی قوم اسرائیل بود و پایبندی به آن نشانه عهد با خدا تلقی می‌شد.[۶] در مسیحیت، شریعت به‌عنوان پیش‌زمینه‌ای برای درک نیاز به نجات از طریق مسیح تفسیر می‌شود. الاهیدانان پروتستان اغلب بر این نکته تأکید دارند که شریعت نقش آموزشی برای شناخت گناه و هدایت به سوی مسیح دارد، درحالی‌که کاتولیک‌ها و ارتدوکس‌ها شریعت را بخشی از سنت الهی می‌دانند که در کلیسا تکمیل شده است.[۷]