مصر
مصر
مصریکی از مهم‌ترین مکان‌های جغرافیایی در کتاب مقدس است که به کشور مصر در شمال شرقی آفریقا اشاره دارد. این نام در عهد قدیم و عهد جدید بارها ذکر شده و نقش کلیدی در تاریخ قوم اسرائیل، زندگی شخصیت‌های کتاب مقدسی و رویدادهای الاهیاتی ایفا کرده است. مصر در [[کتاب مقدس] به‌عنوان مکانی برای پناه، اسارت، رهایی و تعاملات فرهنگی و سیاسی با قوم خدا شناخته می‌شود.
ریشه‌شناسی
واژه مصر در زبان‌های اصلی کتاب مقدس دارای ریشه‌ها و معانی عمیقی است که با تاریخ و فرهنگ منطقه مرتبط است.
| زبان | ریشه | تلفظ |
|---|---|---|
| عبری | מִצְרַיִם (میتسْراییم) | Mitsrayim |
| یونانی | Αἴγυπτος (آیگوپتوس) | Aigyptos |
| آرامی | ܡܨܪܝܢ (مِصرین) | Mesrin |
عبری: מִצְרַיִם (Mitsrayim)
واژه عبری מִצְרַיִם به معنای دو سرزمین یا محدودیت‌ها است و احتمالاً به تقسیم مصر به دو بخش شمالی (مصر سفلی) و جنوبی (مصر علیا) اشاره دارد. ریشه این واژه از کلمه عبری מֵצַר (مِتسار) به معنای محدودیت یا تنگنا گرفته شده است. این نام در متون زبان عبری به‌طور خاص به کل سرزمین مصر اشاره دارد و گاهی به‌صورت استعاری برای نشان دادن اسارت یا سختی به کار می‌رود[۱].
یونانی: Αἴγυπτος (Aigyptos)
در عهد جدید و ترجمه سبعینیه ، واژه یونانی Αἴγυπτος برای مصر استفاده شده است. این واژه از زبان یونانی باستان گرفته شده و احتمالاً از کلمه Hwt-ka-Ptah (معبد روح پتاه) در زبان مصری باستان مشتق شده که به شهر ممفیس، یکی از مراکز اصلی مصر باستان، اشاره دارد. یونانیان این نام را به کل سرزمین مصر تعمیم دادند[۲].
آرامی: ܡܨܪܝܢ (Mesrin)
در متون زبان آرامی، مانند پشتا (Peshitta)، واژه مِصرین به کار رفته است که از ریشه عبری اقتباس شده و معنای مشابهی دارد. این واژه در متون آرامی کتاب مقدس به‌ندرت استفاده شده، اما نشان‌دهنده تداوم مفهوم عبری در زبان‌های سامی است.
تاریخ مصر در کتاب مقدس
مصر در کتاب مقدس به‌عنوان یک قدرت منطقه‌ای، پناهگاه، و گاهی محل اسارت قوم اسرائیل معرفی می‌شود. این سرزمین در روایت‌های کتاب مقدس از زمان ابراهیم تا دوره عهد جدید نقش مهمی دارد.
عهد قدیم
در عهد قدیم، مصر اولین بار در سفر ابراهیم به این سرزمین به دلیل قحطی در کنعان ذکر می‌شود[۳]. بعدها، یوسف به‌عنوان برده به مصر فروخته شد و به مقام والایی در دربار فرعون رسید[۴]. مهم‌ترین رویداد مرتبط با مصر در عهد قدیم، اسارت قوم اسرائیل و خروج آن‌ها به رهبری موسی است که در کتاب خروج شرح داده شده است[۵]. مصر در این روایت‌ها به‌عنوان نمادی از اسارت و همچنین مکانی برای رهایی الاهی به تصویر کشیده شده است.
عهد جدید
در عهد جدید، مصر به‌عنوان پناهگاهی برای عیسی مسیح، مریم و یوسف در برابر تهدید هیرودیس معرفی می‌شود[۶]. این رویداد به‌عنوان تحقق پیشگویی هوشع در نظر گرفته می‌شود که می‌گوید: پسر خود را از مصر خواندم[۷].
باستان‌شناسی و تاریخ مصر
مصر باستان یکی از پیشرفته‌ترین تمدن‌های دنیای باستان بود که در دره نیل شکل گرفت. شهرهای مهمی مانند ممفیس، تبس، و اسکندریه در دوره‌های مختلف تاریخ مصر در کتاب مقدس ذکر شده‌اند. کاوش‌های باستان‌شناختی، مانند یافته‌های تل‌العمارنه](Amarna Letters)، نشان‌دهنده تعاملات سیاسی و تجاری مصر با سرزمین کنعان در دوره‌های پیش از خروج است. همچنین، کتیبه مرنپتاه (Merneptah Stele) از قرن سیزدهم قبل از میلاد، اولین اشاره غیرکتاب مقدسی به اسرائیل را در بر دارد که اهمیت تاریخی مصر را در زمینه کتاب مقدس تأیید می‌کند.
مصر در دوره معاصر
امروزه، مصر همچنان کشوری با اهمیت فرهنگی و تاریخی در منطقه است. شهرهایی مانند قاهره و اسکندریه مراکز اصلی فرهنگی و مذهبی هستند. جامعه مسیحی قبطی در مصر یکی از قدیمی‌ترین جوامع مسیحی جهان است که ریشه‌های آن به قرن اول میلادی و فعالیت مرقس رسول بازمی‌گردد.
پانویس
منابع
- Brown, F., Driver, S. R., & Briggs, C. A. (1906). A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament. Oxford: Clarendon Press.
- Kitchen, K. A. (2003). On the Reliability of the Old Testament. Grand Rapids: Eerdmans.
- Walton, J. H., & Hill, A. E. (2010). Old Testament Today: A Journey from Ancient Context to Contemporary Relevance. Grand Rapids: Zondervan.
- Hoffmeier, J. K. (1997). Israel in Egypt: The Evidence for the Authenticity of the Exodus Tradition. Oxford: Oxford University Press.