زبان آرامی
این صفحه بخشی از دانشنامه کتاب مقدس است؛ مرجعی کامل برای واژه‌یاب کتاب مقدس، لغت‌یاب کتاب مقدس و منابع کاربردی کتاب مقدس.
زبان آرامی
زبان آرامی یکی از شاخه‌های زبان‌های سامی است، اما در طول تاریخ فراتر از خاستگاه اصلی خود گسترش یافت و به زبان میانجی (lingua franca) گستردهٔ خاورمیانه باستان تبدیل شد. این زبان از قرن هشتم پیش از میلاد تا چندین سده پس از میلاد، در بخش‌های وسیعی از امپراطوری بین‌النهرین، امپراطوری شام، امپراطوری ایران و حتی امپراطوری مصر مورد استفاده قرار گرفت.[۱] که در متون کتاب مقدس، به‌ویژه بخش‌هایی از عهد قدیم، نقش مهمی دارد. نام آرامی (به آرامی: ܐܪܡܝܐ، تلفظ: آرامیّا) احتمالاً از ریشه אֲרָם (آرام، به معنای بلندی یا اشاره به منطقه آرامی‌ها در سوریه باستان) گرفته شده است. این زبان در دوران باستان به‌عنوان زبان مشترک در خاور نزدیک، به‌ویژه در امپراتوری‌های آشوری و بابلی، به کار می‌رفت.
کاربرد در کتاب مقدس
زبان آرامی در بخش‌هایی از عهد قدیم، به‌ویژه در کتاب‌های عزرا، دانیال و ارمیا و استر، به کار رفته است.[۲][۳] این بخش‌ها که به آرامی کتاب مقدسی معروف‌اند، شامل اسناد رسمی، مکاتبات و پیشگویی‌ها هستند. در عهد جدید، آرامی به‌عنوان زبان گفتاری عامه در زمان عیسی مسیح شناخته می‌شود و برخی عبارات آرامی، مانند طلیتا قومی و ماران آتا، مستقیماً در متن یونانی نقل شده‌اند.[۴][۵]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
زبان آرامی به دلیل استفاده در متون مقدس و نقش آن به‌عنوان زبان مشترک در خاور نزدیک باستان، و زبان عیسی مسیح از اهمیت تاریخی و الاهیاتی برخوردار است. عبارات آرامی حفظ‌شده در عهد جدید، مانند دعاها و سخنان عیسی، پیوند عمیقی با سنت یهودی و مسیحی اولیه دارند. همچنین، آرامی به‌عنوان زبان اصلی نسخه‌های اولیه برخی متون، مانند طومارهای بحرالمیّت، در مطالعات کتاب مقدسی اهمیت دارد.
پانویس
- ↑ Fitzmyer, Joseph A. A Wandering Aramean: Collected Aramaic Essays. Scholars Press, 1979, p. 29.
- ↑ عزرا فصل ۴ آیه ۷
- ↑ دانیال فصل ۲ آیه ۴
- ↑ انجیل به قلم مرقس فصل ۵ آیه ۴۱
- ↑ رساله اول به قرنتیان فصل ۱۶ آیه ۲۲