زبان آرامی
زبان آرامی
زبان آرامی یکی از زبان‌های سامی شمال‌غربی است که در متون کتاب مقدس، به‌ویژه بخش‌هایی از عهد قدیم، نقش مهمی دارد. نام آرامی (به آرامی: ܐܪܡܝܐ، تلفظ: آرامیّا) احتمالاً از ریشه אֲרָם (آرام، به معنای بلندی یا اشاره به منطقه آرامی‌ها در سوریه باستان) گرفته شده است. این زبان در دوران باستان به‌عنوان زبان مشترک در خاور نزدیک، به‌ویژه در امپراتوری‌های آشوری و بابلی، به کار می‌رفت.
کاربرد در کتاب مقدس
زبان آرامی در بخش‌هایی از عهد قدیم، به‌ویژه در کتاب‌های عزرا، دانیال و ارمیا، به کار رفته است.[۱][۲] این بخش‌ها که به آرامی کتاب مقدسی معروف‌اند، شامل اسناد رسمی، مکاتبات و پیشگویی‌ها هستند. در عهد جدید، آرامی به‌عنوان زبان گفتاری عامه در زمان عیسی مسیح شناخته می‌شود و برخی عبارات آرامی، مانند طلیتا قومی و ماران آتا، مستقیماً در متن یونانی نقل شده‌اند.[۳][۴]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
زبان آرامی به دلیل استفاده در متون مقدس و نقش آن به‌عنوان زبان مشترک در خاور نزدیک باستان، و زبان عیسی مسیح از اهمیت تاریخی و الاهیاتی برخوردار است. عبارات آرامی حفظ‌شده در عهد جدید، مانند دعاها و سخنان عیسی، پیوند عمیقی با سنت یهودی و مسیحی اولیه دارند. همچنین، آرامی به‌عنوان زبان اصلی نسخه‌های اولیه برخی متون، مانند طومارهای بحرالمیّت، در مطالعات کتاب مقدسی اهمیت دارد.