بابل
بابل
بابل در کتاب مقدس به شهری تاریخی و امپراتوری مرتبط با آن اشاره دارد که در منطقه بین‌النهرین (عراق امروزی) واقع بود. نام بابل از ریشه‌های زبانی باستانی مشتق شده و در متون زبان عبری، زبان یونانی و زبان آرامی با معانی مرتبط با دروازه خدا یا آشوب به کار رفته است.
ریشه‌شناسی
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | בָּבֶל | باوِل |
| یونانی | Βαβυλών | بابیلون |
| آرامی | בבל | بابِل |
کاربرد در کتاب مقدس
بابل در کتاب مقدس به‌عنوان شهری باستانی و مرکز امپراتوری بابلی معرفی شده که نقش مهمی در تاریخ قوم اسرائیل ایفا کرد. این شهر در عهد قدیم به‌عنوان محل تبعید یهودیان پس از فتح اورشلیم توسط نبوکدنصر دوم شناخته می‌شود.[۱] همچنین، برج بابل به‌عنوان نمادی از غرور انسانی و پراکندگی اقوام در اثر دخالت خداوند ذکر شده است.[۲] در عهد جدید، بابل به‌صورت نمادین به‌عنوان شهری فاسد و مخالف خدا به کار رفته است.[۳]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
بابل در الاهیات مسیحی نمادی دوگانه دارد: از یک سو، شهری واقعی با تاریخچه‌ای غنی که محل اسارت قوم یهود بود؛ از سوی دیگر، در متون آخرالزمانی، به‌ویژه در مکاشفه یوحنا، به‌عنوان نمادی از شرارت، فساد و نظام‌های مخالف خدا تفسیر می‌شود.[۴] برج بابل نیز به‌عنوان نشانه‌ای از تلاش بشر برای خودمختاری در برابر خدا و نتیجه آن، یعنی تفرقه و آشوب، اهمیت الاهیاتی دارد.[۲]