زبان یونانی
زبان یونانی
زبان یونانی یکی از زبان‌های هندواروپایی است که در نگارش عهد جدید کتاب مقدس نقش اساسی دارد. واژه یونانی در متون کتاب مقدس از ریشه Ἕλλην (هِلِن، به معنای یونانی یا یونانی‌تبار) گرفته شده است که به مردم یونان یا فرهنگ هلنیستی اشاره دارد.
کاربرد در کتاب مقدس
زبان یونانی، به‌ویژه گویش کویینه (یونانی مشترک)، زبان اصلی نگارش عهد جدید است. این زبان برای نگارش چهار روایت انجیل، رساله‌ها و مکاشفه به کار رفت.[۱] در عهد قدیم، ترجمه یونانی سپتواجینت (LXX) از متون عبری به یونانی، به‌ویژه در جوامع یهودی هلنیستی و کلیسای اولیه، کاربرد گسترده‌ای داشت.[۲] واژه یونانی در عهد جدید اغلب برای اشاره به غیر یهودیان یا کسانی که تحت تأثیر فرهنگ هلنیستی بودند، به کار رفته است.[۳]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
زبان یونانی به دلیل جایگاهش به‌عنوان زبان مشترک در امپراتوری روم و هلنیستی، نقش کلیدی در گسترش پیام مسیحیت در قرن اول میلادی ایفا کرد. استفاده از یونانی کویینه در عهد جدید، امکان ارتباط با مخاطبان گسترده‌ای از فرهنگ‌های مختلف را فراهم ساخت. میتوانیم عنوان کنیم که ترجمه هفتادگان نیز به‌عنوان پلی میان یهودیت و مسیحیت اولیه، اهمیت تاریخی و الاهیاتی ویژه‌ای دارد.