زبان‌های سامی
زبان‌های سامی
زبان‌های سامی شاخه‌ای از خانواده زبان‌های آفریقایی-آسیایی هستند که نام آن‌ها از سام، پسر نوح، گرفته شده است، بر اساس کتاب مقدس که اقوام سامی‌زبان را به او نسبت می‌دهد.[۱]
کاربرد در کتاب مقدس
زبان‌های سامی، به‌ویژه زبان عبری و زبان آرامی، در نگارش متون کتاب مقدس نقش اساسی دارند. عبری زبان اصلی عهد قدیم است، در حالی که آرامی در بخش‌هایی از کتاب‌های عزرا، دانیال و ارمیا به کار رفته است.[۲][۳] در عهد جدید، اگرچه متن به یونانی نوشته شده، تأثیر زبان‌های سامی، به‌ویژه آرامی، در عبارات و اصطلاحات گفتاری عیسی و شاگردانش مشهود است.[۴] واژه سامی به‌طور غیرمستقیم از طریق اشاره به نسل سام در جدول اقوام کتاب مقدس به کار رفته است.[۱]
بخش‌هایی از زبان‌های سامی
زبان‌های سامی به چند شاخه اصلی تقسیم می‌شوند که در متون کتاب مقدس و تاریخ خاور نزدیک نقش داشته‌اند. این زبان‌ها شامل زیرگروه‌های شمال‌غربی، شمال‌شرقی، جنوبی و شرقی هستند. در زیر، به برخی از مهم‌ترین زبان‌های سامی مرتبط با متون کتاب مقدس اشاره می‌شود:
- عبری: زبان اصلی نگارش عهد قدیم، که در کتاب مقدس به کار رفته است.[۵] عبری کتاب مقدسی به‌عنوان زبان دینی و فرهنگی قوم اسرائیل شناخته می‌شود.
- آرامی: در بخش‌هایی از عزرا، دانیال و ارمیا استفاده شده و زبان گفتاری رایج در زمان عیسی بود.<sref name="ezra">عزرا فصل ۴ آیه ۷ </ref>[۶] آرامی امپراتوری به‌عنوان زبان رسمی در دوره بابلی و پارسی رواج داشت.
- اکدی: شامل گویش‌های آشوری و بابلی، که اگرچه در متن اصلی کتاب مقدس استفاده نشده، اما در زمینه تاریخی و متون معاصر عهد قدیم اهمیت دارد.
- فنیقی: زبان اقوام کنعانی، که با عبری شباهت‌های بسیاری دارد و در متون غیرمستقیم مرتبط با کتاب مقدس تأثیرگذار بود.