تابوت عهد
این صفحه بخشی از دانشنامه کتاب مقدس است؛ مرجعی کامل برای واژه‌یاب کتاب مقدس، لغت‌یاب کتاب مقدس و منابع کاربردی کتاب مقدس.
تابوت عهد
تابوت عهد، به عنوان یکی از مقدس‌ترین اشیاء در سنت یهودی و مسیحی است. نامی که ریشه در زبان‌های باستانی کتاب مقدس دارد که ریشه‌شناسی آن بر پایه واژگان عبری، یونانی و آرامی استوار است، که در متون عهد قدیم و عهد جدید به کار رفته‌اند.
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | אָרוֹן הַבְּרִית (ʾārôn habbərît) | آرون ها‌بریت |
| یونانی | κιβωτός τῆς διαθήκης (kibōtós tēs diathḗkēs) | کیبوتوس تِس دیا‌تِکِس |
| آرامی | ܐܪܘܢ ܕܒܪܝܬܐ (ʾarōn d-beritha) | آرون دِ‌بریتَا |
کاربرد در کتاب مقدس
تابوت عهد به عنوان صندوقی مقدس طراحی شد که خداوند دستور ساخت آن را داد و حاوی لوح‌های سنگی ده فرمان، ظرف مَنّا و عصای هارون بود.[۱] بر اساس خروج فصل ۲۵ آیه ۱۰-۲۲ و خروج فصل ۳۷ آیه ۱-۹ ساخت آن توسط بصلئیل انجام گرفت. علاوه بر این، واژهٔ عبری לִפְנֵי הָעֵדֻת (لِفْنی ها-عِدوت) به معنای دقیق در پیش روی شهادت است که نشان می‌دهد مَنّا در برابر تابوت عهد قرار گرفته بود، نه داخل آن. این تعبیر به خواننده کمک می‌کند تا رابطهٔ تابوت و شهادت را بهتر درک کند.[۲] همچنین، طبق سنت یهود، محتویات تابوت ممکن است در دوره‌های بعدی (مثلاً زمان معبد اول) تغییر مکان داده شده باشد، و این می‌تواند علت ذکر درون تابوت در رساله به عبرانیان فصل ۹ آیه ۴ باشد.[۳] از نظر نمادشناسی، این تفاوت تأکیدی است بر جامعیت و تمامیت عهد قدیم که در پرتو کار مسیح به کمال رسیده است، و نشان می‌دهد نویسندهٔ عبرانیان با دقت به سنت‌ها و مفاهیم تورات آگاه بوده است.
در زمانی که در حال عبور از بیابان بودند، تابوت در پیشاپیش قوم حرکت می‌کرد و نماد هدایت خداوند بود.[۴] در فتح سرزمین، نقش محوری در عبور از رود اردن و سقوط اریحا ایفا کرد.[۵][۶]
در دوران داوران و پادشاهان، تابوت گاهی به دست دشمنان افتاد، مانند فلسطینیان، که منجر به حوادثی شد که قدرت خداوند را نشان داد.[۷] داوود آن را به اورشلیم آورد و در خیمه‌ای قرار داد.[۸] سلیمان تابوت را به معبد تازه‌ساخته شده منتقل کرد، جایی که تا زمان تخریب معبد توسط بابلیان باقی ماند.[۹] در عهد جدید، تابوت در زمینه‌ای نمادین در آسمان ظاهر می‌شود.[۱۰]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
از دیدگاه تاریخی، تابوت عهد نماد مرکزی عبادت در دوران صحرا و معبد اول بود. هرچند خود تابوت هرگز در کاوش‌های باستان‌شناسی یافت نشده است، اما روایت‌های کتاب مقدسی آن با اماکنی چون شیلوه و اورشلیم مرتبط دانسته می‌شود.
از دید الاهیاتی، تابوت نمایانگر حضور خدا در میان قومش است، جایی که خدا با موسی ملاقات می‌کرد.[۱۱] با این حال، کتاب مقدس نیز تأکید می‌کند که حضور خدا به مکان یا صندوقی محدود نمی‌شود.[۱۲]
لوح‌های ده فرمان درون آن، شریعت خداوند را نشان می‌دهد؛ ظرف منا، خوراک آسمانی؛ و عصای هارون، اقتدار کاهنی منصوب‌شده توسط خدا را برجسته می‌سازد.