نبوت
نبوت
واژه نبوت در زبان فارسی از ریشه‌های عبری و آرامی وارد شده و به معنای دریافت و ابلاغ پیام الهی از سوی خداوند به انسان‌ها از طریق فردی برگزیده به نام نبی است. این واژه در متون کتاب مقدس با معانی مرتبط با الهام الهی و واسطه‌گری بین خدا و بشر به کار رفته است.
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | נָבִיא (navi) | ناوی |
| یونانی | προφήτης (prophētēs) | پروفِتِس |
| آرامی | ܢܒܝܐ (nebiya) | نِبیا |
ریشه عبری ناوی به معنای کسی است که از سوی خدا سخن می‌گوید یا پیام او را ابلاغ می‌کند. واژه یونانی پروفِتِس در عهد جدید به معنای پیشگو یا سخنگوی الهی به کار رفته است. واژه آرامی نِبیا نیز معادل مشابهی در متون شرقی دارد.
کاربرد در کتاب مقدس
در عهد عتیق، نبوت به‌عنوان ابلاغ پیام الهی برای هدایت، هشدار یا دعوت به توبه به کار رفته است. انبیا، مانند موسی، اشعیا و ارمیا، به‌عنوان میانجیان بین خدا و قوم اسرائیل عمل می‌کردند.[۱] پیام‌های آن‌ها شامل قضاوت الهی، وعده نجات و پیشگویی درباره مسیحا بود.[۲] در عهد جدید، نبوت به‌عنوان عطیه روح‌القدس معرفی می‌شود که برای بنای کلیسا و تعلیم ایمانداران به کار می‌رود.[۳] یحیی تعمیددهنده به‌عنوان آخرین نبی عهد قدیم و پیشرو مسیح شناخته می‌شود.[۴] عیسی مسیح نیز به‌عنوان نبی، کاهن و پادشاه معرفی شده است.[۵]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
نبوت در تاریخ الهیات مسیحی نقش محوری داشته است. در عهد قدیم، انبیا قوم اسرائیل را به سوی اطاعت از خدا و اجرای عدالت هدایت می‌کردند و پیام‌هایشان پایه‌ای برای انتظار مسیحا فراهم کرد.[۶] در عهد جدید، نبوت به‌عنوان عطیه‌ای روحانی برای تقویت ایمان و هدایت کلیسا ادامه یافت.[۷]
اختلاف دیدگاه‌هایی میان فرقه‌های مسیحی درباره ادامه نبوت وجود دارد. کلیساهای کاریزماتیک و پنطیکاستی معتقدند که نبوت همچنان به‌صورت الهامات روحانی برای تشویق و هدایت ایمانداران وجود دارد، درحالی‌که برخی کلیساهای پروتستان معتقدند این عطیه با تکمیل کتاب مقدس پایان یافته است.[۸] کلیساهای ارتدوکس و کاتولیک نیز نبوت را بیشتر در چارچوب سنت کلیسایی و تعالیم آباء تفسیر می‌کنند. این تفاوت‌ها نشان‌دهنده تنوع در فهم نقش نبوت در الاهیات مسیحی است.