سبت
سبت
سبت به معنای استراحت یا توقف است. این واژه در زبان‌های سامی دیگر مانند آرامی نیز معادل‌هایی دارد، اما در کتاب مقدس عمدتاً به زبان عبری به کار رفته است. در یونانی عهد جدید، معادل این واژه سَبّاتون (σάββατον) است که معنای مشابهی دارد.
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | שַׁבָּת | شَبّات |
| یونانی | σάββατον | سَبّاتون |
| آرامی | שַׁבָּתָא | شَبّاتا |
کاربرد در کتاب مقدس
واژه سبت در عهد قدیم به روز هفتم هفته اشاره دارد که خداوند پس از آفرینش جهان در آن استراحت کرد و آن را مقدس شمرد.[۱] این روز به عنوان بخشی از ده فرمان به قوم اسرائیل دستور داده شد تا آن را به عنوان روز استراحت و پرستش نگه دارند.[۲] سبت در شریعت موسی جایگاهی محوری دارد و با قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای پرهیز از کار همراه بود.[۳]
در عهد جدید، سبت همچنان روزی مقدس است، اما عیسی مسیح با تعالیم خود بر اهمیت روح سبت (مانند شفای بیماران) بیش از رعایت ظاهری آن تأکید کرد.[۴] این موضوع باعث اختلافاتی با فریسیان شد که به رعایت دقیق قوانین سبت پایبند بودند.[۵] پولس رسول نیز به مسیحیان یادآوری کرد که سبت می‌تواند به‌صورت نمادین یا روحانی درک شود.[۶]