حلیم
حلیم
حلیم در ترجمه‌های فارسی کتاب مقدس برای بیان چند مفهوم عبری و یونانی به کار رفته است که هر یک بار معنایی متفاوتی دارند.
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | עָנָו (*ʿānāw*) | عَناو |
| یونانی | πραΰς (*praus*) | پراوس |
| یونانی | μακροθυμέω (*makrothymeō*) | ماکروتیومئو |
کاربرد در کتاب مقدس
عهد قدیم
در عهد قدیم ، واژه عبری עָנָو (ʿānāw) به معنای فروتنی و تواضع است و اغلب برای توصیف افرادی به کار می‌رود که در برابر خدا و دیگران خضوع دارند. برای نمونه، موسی به‌عنوان فردی بسیار حلیم توصیف شده است.[۱] همچنین، در مزامیر، حلیمان کسانی‌اند که به خدا توکل کرده و از ستم پرهیز می‌کنند.[۲]
عهد جدید
در عهد جدید، دو واژه یونانی برای حلیم به کار رفته‌اند:
- πραΰς (پراوس): به معنای فروتنی، نرمی و آرامش است. عیسی خود را با این صفت معرفی کرده و فرموده است که حلیمان وارث زمین خواهند شد.[۳][۴]
- μακροθυμέω (ماکروتیومئو): به معنای بردباری و شکیبایی در برابر سختی‌هاست. این واژه در توصیف محبت به کار رفته است.[۵]
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
حلیم بودن در کتاب مقدس نشانه‌ای از فضیلت اخلاقی و ایمان راستین است. این صفت شامل فروتنی در برابر خدا، بردباری در برابر سختی‌ها، و رفتار نرم‌خو با دیگران است. عیسی به‌عنوان الگوی کامل حلیم بودن معرفی می‌شود، و این ویژگی به‌عنوان یکی از ثمرات روح‌القدس در زندگی ایمانداران برجسته است.[۶] در برخی تفاسیر، حلیمان در عهد جدید با وارثان وعده‌های خدا در عهد قدیم مرتبط دانسته می‌شوند، که نشان‌دهنده پیوستگی الاهیاتی میان دو عهد است.