حلیم

برای بهبود صفحه، در قسمت بحث پیشنهادات خود را با منبع معتبر مطرح کنید تا بررسی و اعمال شود

دستیار پژوهش

حلیم

حلیم در ترجمه‌های فارسی کتاب مقدس برای بیان چند مفهوم عبری و یونانی به کار رفته است که هر یک بار معنایی متفاوتی دارند.

زبان	ریشه	تلفظ به فارسی
عبری	עָנָו (*ʿānāw*)	عَناو
یونانی	πραΰς (*praus*)	پراوس
یونانی	μακροθυμέω (*makrothymeō*)	ماکروتیومئو

کاربرد در کتاب مقدس

عهد قدیم

در عهد قدیم ، واژه عبری עָנָو (ʿānāw) به معنای فروتنی و تواضع است و اغلب برای توصیف افرادی به کار می‌رود که در برابر خدا و دیگران خضوع دارند. برای نمونه، موسی به‌عنوان فردی بسیار حلیم توصیف شده است. همچنین، در مزامیر، حلیمان کسانی‌اند که به خدا توکل کرده و از ستم پرهیز می‌کنند.

عهد جدید

در عهد جدید، دو واژه یونانی برای حلیم به کار رفته‌اند:

• πραΰς (پراوس): به معنای فروتنی، نرمی و آرامش است. عیسی خود را با این صفت معرفی کرده و فرموده است که حلیمان وارث زمین خواهند شد.
• μακροθυμέω (ماکروتیومئو): به معنای بردباری و شکیبایی در برابر سختی‌هاست. این واژه در توصیف محبت به کار رفته است.

اهمیت تاریخی یا الاهیاتی

حلیم بودن در کتاب مقدس نشانه‌ای از فضیلت اخلاقی و ایمان راستین است. این صفت شامل فروتنی در برابر خدا، بردباری در برابر سختی‌ها، و رفتار نرم‌خو با دیگران است. عیسی به‌عنوان الگوی کامل حلیم بودن معرفی می‌شود، و این ویژگی به‌عنوان یکی از ثمرات روح‌القدس در زندگی ایمانداران برجسته است. در برخی تفاسیر، حلیمان در عهد جدید با وارثان وعده‌های خدا در عهد قدیم مرتبط دانسته می‌شوند، که نشان‌دهنده پیوستگی الاهیاتی میان دو عهد است.

پانویس