آسمان
آسمان در کتاب مقدس
آسمان در کتاب مقدس واژه‌ای کلیدی است که به‌عنوان یکی از عناصر اصلی خلقت و نمادی از عظمت، قدرت و حضور خداوند به کار رفته است. این واژه در متون زبان عبری، زبان یونانی و زبان آرامی کتاب مقدس معانی متعددی دارد که از مفهوم فیزیکی (جهان بالای زمین) تا معانی الاهیاتی و نمادین (محل حضور خدا یا قلمرو آسمانی) را در بر می‌گیرد.
ریشه‌شناسی
واژه آسمان در زبان‌های اصلی کتاب مقدس ریشه‌های متفاوتی دارد که هرکدام به جنبه‌های خاصی از این مفهوم اشاره می‌کنند.
| زبان | ریشه |
|---|---|
| عبری | שָׁמַיִם (شاماییم) |
| یونانی | οὐρανός (اورانوس) |
| آرامی | שְׁמַיָּא (شمایا) |
کاربردهای آسمان در کتاب مقدس
- آسمان فیزیکی: به‌عنوان بخشی از خلقت خداوند در پیدایش فصل ۱ آیات ۱ تا ۸، جایی که آسمان از آب‌ها جدا میشود.
- محل حضور خدا: در مزامیر فصل ۱۱ آیه ۴ و متی فصل ۶ آیه ۹ به آسمان به‌عنوان جایگاه حضور خداوند اشاره شده است.
- نماد قضاوت یا جلال: مانند اشعیا فصل ۳۴ آیه ۴، که آسمان‌ها به‌صورت طومار پیچیده می‌شوند.
- آسمان جدید: کتاب مکاشفه فصل ۲۱ آیات ۱ تا ۴، آسمانی جدید در پایان زمان.
مفهوم آسمان‌های سه‌گانه
- آسمان اول: جو زمین و محل پرواز پرندگان، چنان‌که در پیدایش فصل ۱ آیه ۲۰ آمده است.[۱]
- آسمان دوم: فضای ستارگان، خورشید و ماه، بر اساس پیدایش فصل ۱ آیات ۱۴ تا ۱۷.[۲]
- آسمان سوم: محل حضور خداوند، آسمان ملکوتی و قلمرو غیرمادی، همان‌طور که پولس رسول در رساله دوم به قرنتیان فصل ۱۲ آیه ۲ ذکر می‌کند.[۳]
آسمان سوم در این آیه، به‌سادگی به معنای خانه روحانی خداوند است و با دو آسمان دیگر که فیزیکی و طبیعی‌اند، متفاوت است :
این طبقه‌بندی ها در تفسیر کتاب‌مقدسی پذیرفته میشود که ما به آن پرداختیم . هرچند برخی نوشته های غیر کانون کتاب مقدس مانند کتاب اخنوخ از هفت آسمان سخن می‌گویند، اما چنین ساختاری در متون کتاب مقدس ذکر نشده است.
قابل توجه
نظر دانشنامه کتاب مقدس در حین آماده سازی این واژه از قاموس کتاب مقدس این است که ذکر هفت آسمان در کتاب اخنوخ، مفهومی است که به نظر می‌رسد در دوره‌های پیش از میلاد در میان برخی جوامع یهودی رواج داشته و به‌تدریج در تلمود شفاهی تثبیت یافته است. این تصویر چندلایه از ساختار آسمان‌ها، بعدها در ادبیات و متون اسلامی،آیین‌هایی مانند هندوییسم و...... بازتاب یافته است.