داوود
داوود
داوود، یکی از شخصیت‌ها در کتاب مقدس، به عنوان دومین پادشاه اسرائیل و چهره‌ای کلیدی در سنت‌های یهودی و مسیحی شناخته می‌شود.
ریشه‌شناسی
نام داوود از ریشه عبری «דָּוִד» (دَوید) گرفته شده است که به معنای محبوب یا دوست‌داشتنی است. این نام در متون زبان عبری عهد قدیم به کار رفته و در زبان‌های دیگر نیز معادل‌هایی دارد. در یونانی، این نام به صورت Δαυΐδ (دَاوید) و در لاتین Davidus ظاهر می‌شود.
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | דָּוִד | دَوید |
| یونانی | Δαυΐδ | دَاوید |
| آرامی | - | - |
کاربرد در کتاب مقدس
نام داوود در عهد قدیم به عنوان پادشاه اسرائیل و شخصیتی چندوجهی به کار رفته است. او ابتدا به عنوان چوپانی جوان معرفی می‌شود که با شجاعت، جالوت (جلیات)، جنگجوی فلسطینی، را شکست داد.[۱] این پیروزی او را به شهرت رساند و راه را برای پادشاهی‌اش پس از شائول هموار کرد.[۲] داوود همچنین به عنوان شاعر و نوازنده شناخته می‌شود و بسیاری از کتاب مزامیر به او نسبت داده شده است.[۳] او به دلیل تمایل به ساخت معبد برای خدا شهرت دارد، اما این وظیفه به پسرش سلیمان واگذار شد.[۴]
در عهد جدید، داوود به عنوان نیای عیسی مسیح برجسته است و عنوان پسر داوود برای اشاره به مسیح به کار می‌رود، که نشان‌دهنده پیوند الاهیاتی میان پادشاهی داوود و وعده مسیحایی است.[۵][۶] این عنوان بر اهمیت الاهیاتی داوود به عنوان پایه‌گذار قومی که به مسیح منتهی می‌شود، تأکید دارد.
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
داوود در سنت‌های یهودی و مسیحی به عنوان نمونه‌ای از پادشاهی عادل و در عین حال گناهکار شناخته می‌شود. او به دلیل شجاعت، ایمان و توبه‌اش مورد ستایش قرار گرفته است، اما خطاهایی مانند ماجرای بتشبع نیز در زندگی او ثبت شده است.[۷] در الاهیات مسیحی، داوود به عنوان پیش‌تصویری از مسیح دیده می‌شود، زیرا پادشاهی او نمادی از پادشاهی ابدی مسیح است. در سنت یهودی، داوود به عنوان پادشاهی که وحدت را به اسرائیل آورد و معبد را در اورشلیم تثبیت کرد، مورد احترام است.
عهد خدا با داوود، معروف به عهد داوودی، وعده‌ای الاهیاتی است که سلسله او را جاودانه می‌کند و به آمدن مسیح در الاهیات مسیحی اشاره دارد.[۸] این عهد اهمیت داوود را به عنوان شخصیتی محوری در تاریخ نجات برجسته می‌کند.