قنطار
قنطار
قنطار واژه‌ای است که در انجیل به قلم متی فصل ۲۵ آیات ۱۴ تا ۳۰[۱] در مَثَل قنطارها به کار رفته است. این واژه در زبان یونانی به صورت τάλαντον (تالانتون) ظاهر می‌شود و به معنای واحدی باستانی برای وزن و ارزش مالی است که در فرهنگ یهودی-رومی دوره عهد جدید نشان‌دهنده ثروتی قابل‌توجه بود. در این مَثَل، عیسی از قنطار به‌عنوان استعاره‌ای برای توصیف مسئولیت ایمانداران در به‌کارگیری نعمت‌ها، توانایی‌ها و منابع خدا‌داده برای پیشبرد اهداف پادشاهی خدا استفاده می‌کند.
ریشه‌شناسی
| زبان | ریشه | تلفظ |
|---|---|---|
| زبان عبری | כִּכָּר (کیکار) | Kikkar |
| زبان یونانی | τάλαντον (تالانتون) | Talanton |
| زبان آرامی | - | - |
واژه قنطار ریشه در زبان‌های باستانی دارد و در کتاب مقدس به صورت‌های مختلفی به کار رفته است. در زبان عبری، معادل آن כִּכָּر (کیکار) است که به معنای یک واحد وزن یا پول بود. در یونانی، τάλαντον (تالانتون) به کار می‌رود که در فرهنگ هلنیستی و رومی به مقدار زیادی نقره یا طلا (حدود ۳۴ کیلوگرم) اشاره داشت. این واژه در زبان آرامی معادل مستقیمی در متن مَثَل قنطارها ندارد، زیرا متن اصلی انجیل به قلم متی به یونانی نوشته شده است.
زمینه تاریخی و فرهنگی
در دوره عهد جدید، قنطار (تالانتون) واحدی پولی و وزنی بود که ارزشی بسیار بالا داشت. یک قنطار معادل حدود ۶,۰۰۰ دینار (دستمزد روزانه یک کارگر) بود، که نشان‌دهنده ثروتی عظیم است. در مَثَل قنطارها، ارباب به خدمتکارانش مبالغ مختلفی (پنج، دو و یک قنطار) می‌سپارد و از آن‌ها انتظار دارد که این منابع را به کار گیرند. این استعاره نشان‌دهنده امانت‌داری ایمانداران در برابر نعمت‌های الهی، از جمله استعدادها، زمان و منابع مادی است.