رامه
رامه
رامه نام مکانی در عهد قدیم و عهد جدید به کار رفته است. این نام در کتاب مقدس عمدتاً به یک شهر یا منطقه خاص اشاره دارد.
ریشه‌شناسی
واژه رامه از ریشه عبری רָם (رام) به معنای بلند یا مرتفع گرفته شده است. این نام به دلیل موقعیت جغرافیایی مرتفع برخی از مکان‌هایی که به این نام خوانده شده‌اند:
ریشه عبری رام معمولاً با مفهوم ارتفاع یا بلندی همراه است و در نام‌گذاری مکان‌هایی که در مناطق کوهستانی یا مرتفع قرار دارند، به کار می‌رود.
کاربرد در کتاب مقدس
در عهد قدیم
- رامه در عهد قدیم به چندین مکان اشاره دارد که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از:
- رامه در قبیله بنیامین: این شهر در منطقه کوهستانی افرایم واقع شده و به‌عنوان یکی از شهرهای مهم قوم اسرائیل شناخته می‌شود. رامه محل زندگی و خدمت سموئیل نبی بود و همچنین به‌عنوان مرکزی برای عبادت و قضاوت در دوره‌های اولیه تاریخ اسرائیل اهمیت داشت.[۱] این شهر همچنین در جریان تبعید قوم اسرائیل به بابل، به‌عنوان محل تجمع اسیران پیش از تبعید ذکر شده است.[۲]
- رامه در دیگر قبایل: علاوه بر رامه در قبیله بنیامین، مکان‌های دیگری نیز با نام رامه در قبیله‌های نفتالی، اشیر، و یهودا ذکر شده‌اند. برای مثال، رامه در نفتالی یکی از شهرهای پناهگاه بود.[۳]
در عهد جدید
در عهد جدید، رامه به‌طور خاص در انجیل به قلم متی به‌عنوان مکانی ذکر شده است که با یک نبوت الاهیاتی مرتبط است. در این بخش، متی به کشتار کودکان در بیت لحم توسط هیرودیس اشاره می‌کند و از پیشگویی ارمیا نقل‌قول می‌آورد که در آن از رامه به‌عنوان محل گریه و زاری برای فرزندان اسرائیل یاد شده است.[۴] این آیه به‌طور نمادین رامه را به‌عنوان مکانی برای سوگواری و امید به نجات آینده معرفی می‌کند.