اَبا
ابا
ابا در کتاب مقدس به معنای پدر است و در متون مسیحی، به‌ویژه در عهد جدید، به دلیل کاربردش در اشاره به رابطه صمیمی میان ایمانداران و خدا، اهمیتی الاهیاتی ویژه دارد. این واژه در زبان آرامی و زبان عبری ریشه دارد و در گفتار عیسی مسیح به کار رفته است تا رابطه نزدیک و محبت‌آمیز با خدا را نشان دهد.
ریشه‌شناسی
ابا (به آرامی: ܐܒܐ، به عبری: אָבָא) از ریشه سامی اب به معنای پدر گرفته شده است. این واژه در زبان آرامی، که در زمان عیسی مسیح زبان محاوره‌ای رایج در فلسطین بود، به کار می‌رفت و نشان‌دهنده رابطه‌ای صمیمی و خانوادگی با پدر است. برخلاف واژه عبری اب که رسمی‌تر است، ابا لحنی محبت‌آمیز و نزدیک دارد، مشابه بابا در زبان پارسی امروزی.[۱]
| زبان | ریشه | تلفظ به فارسی |
|---|---|---|
| عبری | אָבָא | آوا |
| یونانی | Ἀββᾶ | ابا |
| آرامی | ܐܒܐ | ابا |
در زبان پارسی، «ابا» به همان صورت آرامی حفظ شده است. در برخی متون عربی، معادل أبا به کار می‌رود، اما در پارسی کتاب مقدس، ابا به دلیل نزدیکی به تلفظ آرامی ترجیح داده می‌شود و صحیح‌تر است.
کاربرد در عهد جدید
جستجوی دانشنامه کتاب مقدس این نتیجه را دارد که ابا در عهد جدید سه بار به کار رفته است، که همگی در زمینه‌هایی با اهمیت الاهیاتی عمیق هستند:
- در مرقس فصل ۱۴ آیه ۳۶، عیسی در باغ جتسیمانی خدا را ابا، ای پدر خطاب می‌کند.[۲]
- در رساله به رومیان فصل ۸ آیه ۱۵، پولس رسول می‌نویسد: ابا، ای پدر.[۳] این آیه بر رابطه فرزندخواندگی ایمانداران با خدا تأکید دارد.
- در رساله به غلاطیان فصل ۴ آیه ۶، پولس رسول می‌نویسد: ابا، ای پدر.[۴] این آیه نیز به نقش روح‌القدس در ایجاد رابطه صمیمی میان ایمانداران و خدا اشاره دارد.
پانویس
- ↑ Jeremias, Joachim. The Prayers of Jesus. SCM Press, 1967.
- ↑ مرقس فصل ۱۴ آیه ۳۶
- ↑ رساله به رومیان فصل ۸ آیه ۱۵
- ↑ رساله به غلاطیان فصل ۴ آیه ۶