خواجه
خواجه
خواجه در کتاب مقدس به طور خاص در ترجمه‌های فارسی به کار رفته است و معمولاً به افرادی اطلاق می‌شود که در دربارها یا نظام‌های حکومتی باستانی به عنوان خدمتکار، نگهبان، یا مقام رسمی خدمت می‌کردند، به‌ویژه کسانی که اخته شده بودند. این واژه در زبان فارسی از ریشه عربی خاجة یا خواجة گرفته شده است، اما در کتاب مقدس، معادل واژگان عبری و یونانی خاصی است که به زمینه‌های فرهنگی و تاریخی اشاره دارند. در عهد قدیم، این واژه اغلب برای توصیف خدمتکاران دربار پادشاهان، مانند نگهبانان حرمسرا یا مقامات حکومتی، به کار می‌رود [۱]. در عهد جدید، نمونه بارز آن خواجه اتیوپیایی است که در روایت تعمید او توسط فیلیپ مشاهده می‌شود [۲]. این فرد، که مسئول خزانه ملکه اتیوپی بود، نشان‌دهنده جایگاه اجتماعی بالای برخی خواجگان در آن دوره است.
در برخی موارد، به‌ویژه در عهد قدیم، مشخص نیست که آیا همه افرادی که ساریس نامیده شده‌اند، اخته بودند یا صرفاً مقامات درباری بودند. برای مثال، در کتاب دانیال، دانیال و یارانش تحت نظارت رئیس خواجگان بودند [۳].
اهمیت تاریخی یا الاهیاتی
خواجگان در فرهنگ‌های باستانی خاور نزدیک، از جمله در امپراتوری‌های پارسی، بابلی، و مصری، نقش مهمی داشتند. آنها به دلیل اختگی، اغلب به عنوان نگهبانان حرمسرا یا خدمتگزاران مورد اعتماد به کار گرفته می‌شدند، زیرا احتمال تهدید علیه پادشاه یا خانواده سلطنتی را کاهش می‌دادند. در کتاب مقدس، حضور خواجگان نشان‌دهنده تعامل قوم اسرائیل با فرهنگ‌های همسایه است.
از نظر الاهیاتی، داستان خواجه اتیوپیایی در عهد جدید از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. این رویداد نشان‌دهنده گسترش پیام انجیل به غیر یهودیان و افرادی از طبقات اجتماعی خاص است که در سنت یهودی ممکن بود به حاشیه رانده شوند اعمال فصل ۸ آیه ۲۷-۳۹[۲]. همچنین، وعده‌های اشعیا درباره پذیرش خواجگان در جامعه ایمانی خدا اشعیا فصل ۵۶ آیه ۳-۵[۱]، نشان‌دهنده رحمت و شمول الهی است که در عهد جدید به اوج خود می‌رسد.