سرزمین موعود
سرزمین موعود
سرزمین موعود یا سرزمین اسرائیل، مفهومی بنیادین در کتاب مقدس است که هم بُعد تاریخی دارد و هم الاهیاتی. این سرزمین، وعده‌ای بود که خداوند به ابراهیم و نسل او داد و بعدها به‌وسیله موسی و یوشع به قوم اسرائیل منتقل شد. در کتاب مقدس، این سرزمین نه فقط یک محدوده جغرافیایی، بلکه محل تعامل خدا با قوم خود، اجرای وعده‌ها و پیش‌زمینه‌ای برای آمدن مسیح تلقی می‌شود[۱].
اهمیت
سرزمین اسرائیل، از دیدگاه کتاب مقدس، مکانی است که خداوند برای تحقق وعده‌های خود به قوم خود تعیین کرد. این سرزمین از رود نیل تا فرات گسترده بود و بعدها به مناطق خاص‌تری تقسیم شد: یهودیه، جلیل، سامره و ... . این مناطق، صحنه رویدادهای بزرگ عهد عتیق و عهد جدید بودند، از جمله حیات زمینی عیسی مسیح و پیامبران[۲].
نقش تاریخی-دینی
- وعده به ابراهیم: خداوند وعده داد که این سرزمین را به نسل ابراهیم می‌دهد[۳].
- ورود به‌وسیله یوشع: پس از خروج از مصر، قوم اسرائیل به رهبری یوشع وارد این سرزمین شدند[۴].
- محل عبادت و حضور خدا: معبد اورشلیم و تابوت عهد در این سرزمین قرار گرفتند.
- سرزمین ظهور نجات‌دهنده: عیسی مسیح در این سرزمین متولد شد، خدمت کرد، مصلوب شد و قیام کرد[۵].
پارامترهای تکمیلی
- موقعیت جغرافیایی: شرق مدیترانه، بین رود نیل و فرات (طبق وعده الهی).
- نام‌های جایگزین: کنعان، فلسطین، سرزمین مقدس.
- اهمیت نبوی: محل تحقق وعده‌های مکاشفه و بازگشت نهایی مسیح.
- ارتباط با کلیسا: از منظر مسیحی، نماد ورود به ملکوت خدا و نجات روحانی.