ساعت در یهودیان
زمان (ساعات) یهودیان در کتاب مقدس
در کتاب مقدس، به‌ویژه در متون عهد جدید، اصطلاحاتی مانند ساعت سوم، ساعت نهم یا ساعت یازدهم برای اشاره به زمان‌بندی در فرهنگ یهودی به کار رفته‌اند. این اصطلاحات نشان‌دهنده سیستم شمارش ساعات روز در سنت یهودیان باستان است که با روش‌های مدرن، مانند سیستم ۲۴ ساعته کنونی، تفاوت دارد.
در فرهنگ یهودی باستان، روز از طلوع آفتاب (تقریباً ۶ صبح) تا غروب آفتاب (تقریباً ۶ عصر) به دوازده ساعت تقسیم می‌شد. این ساعات به‌صورت نسبی و بر اساس طول روز محاسبه می‌شدند، بنابراین طول هر ساعت ممکن بود با توجه به فصل کمی متفاوت باشد. برای مثال:
- ساعت سوم: حدود ساعت ۹ صبح.
- ساعت نهم**: حدود ساعت ۳ بعدازظهر.
- ساعت یازدهم**: حدود ساعت ۵ بعدازظهر.
این سیستم در عهد جدید، به‌ویژه در روایت‌های مربوط به زندگی عیسی، مانند زمان مصلوب شدن او، به کار رفته است[۱].
مقایسه با سیستم ۲۴ ساعته مدرن
برخلاف سیستم یهودی که روز را از طلوع آفتاب به دوازده ساعت تقسیم می‌کرد، سیستم ۲۴ ساعته مدرن روز را از نیمه‌شب (۰۰:۰۰) آغاز کرده و به ۲۴ ساعت برابر تقسیم می‌کند. در سیستم یهودی، ساعات روز به طول روز بستگی داشت و در فصول مختلف (مانند تابستان یا زمستان) ممکن بود کوتاه‌تر یا بلندتر باشد. برای مثال، در تابستان که روز طولانی‌تر است، هر ساعت ممکن بود بیش از ۶۰ دقیقه باشد، درحالی‌که در زمستان کوتاه‌تر می‌شد. در مقابل، سیستم ۲۴ ساعته مدرن ثابت است و هر ساعت دقیقاً ۶۰ دقیقه است، بدون توجه به طول روز یا فصل. همچنین، سیستم یهودی معمولاً فقط ساعات روز (طلوع تا غروب) را شمارش می‌کرد، درحالی‌که سیستم مدرن کل ۲۴ ساعت شبانه‌روز را در بر می‌گیرد.
زمینه فرهنگی و تاریخی
شمارش ساعات در سنت یهودی از طلوع آفتاب آغاز می‌شد و با غروب پایان می‌یافت. این روش با سیستم رومی که روز را از نیمه‌شب محاسبه می‌کرد، متفاوت بود. یهودیان شب را به چهار پاس تقسیم می‌کردند، اما اصطلاح ساعت عمدتاً برای روز به کار می‌رفت. این تقسیم‌بندی در فعالیت‌های مذهبی، مانند اوقات دعا در معبد، نقش مهمی داشت. برای مثال، ساعت نهم (۳ بعدازظهر) زمان دعای روزانه در معبد بود[۲].