ابلیس

برای بهبود صفحه، در قسمت بحث پیشنهادات خود را با منبع معتبر مطرح کنید تا بررسی و اعمال شود

دکمه

شیطان

شیطان در کتاب مقدس، نه صرفاً نماد شر، بلکه شخصیتی واقعی و فعال در تاریخ مکاشفهٔ خداوند است؛ موجودی روحانی که از آغاز در برابر اراده خدا ایستاده و با فریب، دروغ و اتهام، نقش تخریبی در سرگذشت انسان بازی کرده است. او دشمن اصلی انسان، ولی در نهایت شکست‌خورده در برابر نقشه نجات است.

حضور در کتاب مقدس

شیطان نخستین‌بار در کتاب ایوب به‌صورت یک شخصیت ظاهر می‌شود که نزد خدا حاضر شده و عدالت ایوب را زیر سؤال می‌برد. اما نقطهٔ عطف مکاشفهٔ او در انجیل به قلم متی فصل ۴ است، زمانی که به‌عنوان وسوسه‌گر تلاش می‌کند عیسی را از مسیر اطاعت منحرف سازد.

ریشه‌شناسی

زبان	ریشه	تحلیل صرفی
عبری	שָׂטָן (śāṭān)	اسم عام: متهم‌کننده، مخالف؛ در برخی متون به اسم خاص تبدیل می‌شود
یونانی	διάβολος (diabolos)	از مصدر διαβάλλω، به‌معنای افترا زدن، تهمت زدن

القاب و نقش‌ها

شیطان در کتاب مقدس دارای القابی متنوع و معنادار است که هر یک بُعدی از کارکرد او در داستان نجات را آشکار می‌کند:

• وسوسه‌گر (ὁ πειράζων): در بیابان عیسی را وسوسه می‌کند – انجیل به قلم متی فصل ۴
• شیطان (שָׂטָן): متهم‌کننده در آسمان – ایوب فصل ۱
• ابلیس (διάβολος): دشمن و تهمت‌زننده – انجیل به قلم متی فصل ۴
• دروغ‌گو و پدر دروغ: منشأ هر دروغ – انجیل به قلم یوحنا فصل ۸ آیه ۴۴
• اتهام‌زنندهٔ برادران: در روز داوری به متهم‌سازی می‌پردازد – کتاب مکاشفه فصل ۱۲ آیه ۱۰
• شیر غران: به‌دنبال بلعیدن مؤمنان – اول پطرس فصل ۵ آیه ۸
• خدای این جهان: کورکنندهٔ دل‌ها – دوم قرنتیان فصل ۴ آیه ۴
• فرشته نورانی: ظاهر فریبنده – دوم قرنتیان فصل ۱۱ آیه ۱۴
• مار قدیمی: همان مار باغ عدن – کتاب مکاشفه فصل ۱۲ آیه ۹
• فریب‌دهندهٔ جهان: گمراهی عمومی – کتاب مکاشفه فصل ۱۲

نکاتی تکمیلی

• نمادشناسی: شیطان نماد دروغ، شورش و بی‌ایمانی است؛ حضور او در آغاز (عدن) و پایان (مکاشفه) به‌شکل متضاد نور و تاریکی دیده می‌شود.
• عبادت و دعا: دعای ربانی با عبارت ما را از شریر رهایی ده مستقیماً علیه حضور و تأثیر شیطان است.

پانویس