رستاخیز مردگان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز ۱ نسخه واردشده |
(بدون تفاوت)
| |
نسخهٔ ۱۳ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۰۴:۲۰
رستاخیز مردگان
رستاخیز مردگان یکی از بنیادی‌ترین آموزه‌های کتاب مقدس و ایمان مسیحی است که به معنای برخاستن بدن‌های مردگان در پایان زمان برای داوری و حیات جاودان است. این آموزه به‌ویژه در عهد جدید به‌عنوان تضمینی برای نجات و زندگی جاودانی ارائه شده و به قیام عیسی مسیح به‌مثابه نخست‌زادهٔ قیامت پیوند خورده‌است.[۱]
زمینه کتاب‌مقدسی
- در عهد قدیم، اشارات به رستاخیز بیشتر به صورت پیش‌نمونه‌ای و امید نهایی هستند: [۲]
- در عهد جدید ، آموزهٔ رستاخیز آشکارتر و مرکزی‌تر است:[۳]
- رستاخیز مسیح نمونهٔ اولیه و تضمین قیامت ایمانداران است. [۴]
دیدگاه های الاهیاتی
دیدگاه پروتستان
در الاهیات پروتستان، رستاخیز مردگان وابسته به ایمان به مرگ و قیام عیسی مسیح است. قیام جسمانی مسیح به‌عنوان نمونه و نوید رستاخیز همهٔ ایمانداران شناخته می‌شود. [۵] ایمانداران در هنگام بازگشت مسیح بدن‌های جلال‌یافته خواهند یافت. [۶] در این دیدگاه، تأکید بر نجات از طریق ایمان و فیض در وعده‌های خداوند است.
دیدگاه کاتولیک
در الاهیات کاتولیک، رستاخیز مردگان نه‌تنها برای ایمانداران بلکه برای همهٔ انسان‌ها رخ خواهد داد تا برای داوری نهایی در حضور خدا قرار گیرند. [۷] اعتراف‌نامه نیقیه نیز این را تأیید می‌کند: «ما منتظر رستاخیز مردگان و زندگی در دنیای آینده هستیم.» در این دیدگاه، بدن انسان با روح متحد شده و جلال می‌یابد تا در حیات جاودانی شرکت کند یا محکوم شود.
دیدگاه ارتدوکس
در الاهیات ارتدوکس، رستاخیز مردگان به‌عنوان واقعیتی تاریخی و جسمانی پذیرفته شده که در ارتباط با نجات و الهیات خلقت قرار دارد. ارتدوکس‌ها تأکید دارند که رستاخیز بدن‌ها همانند قیام مسیح است، نه صرفاً بازگشت روحانی. [۸] رستاخیز نهایی نشانه‌ای از بازآفرینی کامل خلقت و ورود به ملکوت است.
اهمیت
- رستاخیز مردگان اساس امید ایماندار است و پیامی است بر ضد پوچی مرگ.
- این آموزه، ارتباط نزدیکی با مفاهیم داوری نهایی، نجات، و زندگی جاودان دارد.
- عیسی مسیح خود فرمود: «من قیامت و حیات هستم؛ هر که به من ایمان آوَرَد، اگر مرده باشد نیز زنده خواهد شد.»