نجس

نجس

نجس در کتاب مقدس به حالتی از آلودگی جسمانی، آیینی یا اخلاقی اشاره دارد که فرد، شی یا مکان را از نظر شریعت یا روحانی ناپاک می‌سازد. این مفهوم در عهد قدیم به‌طور گسترده در قوانین شریعت تورات برای جداسازی قوم خدا از ناپاکی‌ها به کار رفته است، در حالی که در عهد جدید، عیسی و رسولان این مفهوم را به سمت ناپاکی اخلاقی و روحانی بازتعریف کردند.

ریشه‌شناسی

واژه «نجس» در عهد قدیم عمدتاً از ریشه عبری «טָמֵא» (تامِه، به معنای ناپاک یا آلوده) گرفته شده است که به حالتی از ناپاکی آیینی یا اخلاقی اشاره دارد. در عهد جدید، واژه یونانی «ἀκάθαρτος» (آکاتارتوس، به معنای ناپاک یا آلوده) برای توصیف ناپاکی‌های جسمانی، روحانی یا اخلاقی به کار رفته است. در متون آرامی، واژه‌ای مشابه «טְמֵא» (تِمِه) استفاده می‌شد که معنای مشابهی دارد.

زبان	ریشه	تلفظ
عبری	טָמֵא (تامِه)	Tāmē
یونانی	ἀκάθαρτος (آکاتارتوس)	Akathartos
آرامی	טְמֵא (تِمِه)	Tĕmē

واژه «نجس» در کتاب مقدس از ناپاکی آیینی در عهد قدیم به ناپاکی اخلاقی و روحانی در عهد جدید تحول یافته است. این مفهوم برای ایمانداران یادآور نیاز به تقدس و وابستگی به فیض خدا برای پاکی است.