مشرق

مَشْرِق

در متی ۲ از «مجوسیان از مشرق» یاد می‌شود. واژهٔ یونانی به‌کاررفته «μάγοι» (مَگویی) ریشه در واژهٔ ایرانی باستان «مَغ / maguš» دارد که به کاهنان زرتشتی اطلاق می‌شد. از نگاه یهودیان اورشلیم، «مشرق» بیش از همه به سرزمین‌های بابل و ایران اشاره داشت. ترکیب «مغ‌ها از مشرق» به‌طور طبیعی ایرانی‌بودن این حکیمان را نشان می‌دهد.