معبد
معبد
معبد در کتاب مقدس، واژه‌ای کلیدی است که به مکان پرستش رسمی خداوند اشاره دارد. این واژه در متن عبری و یونانی معانی غنی و مفاهیم عمیق الاهیاتی دارد که در تاریخ نجات، پرستش، و تجلی حضور خداوند بازتاب یافته است.
ریشه‌شناسی و تلفظ
| زبان | واژه | تلفظ | ریشه / معنا |
|---|---|---|---|
| عبری | הֵיכָל | Heikhal | کاخ، مکان مقدس، پرجلال |
| یونانی | Ναός | Naos | محل سکونت خدا، قدس‌الاقداس |
معبد در عهد قدیم
مفهوم معبد نخستین بار در ساختار خیمهٔ اجتماع ظاهر شد و سپس به اوج خود در ساخت معبد سلیمان رسید.
- معبد اول (سلیمان): نماد حضور خداوند در میان قوم اسرائیل بود[۱].
- معبد دوم (زروبابل): پس از تبعید بازسازی شد و در زمان هیرودیس توسعه یافت[۲].
معبد در عهد جدید
در زمان عیسی مسیح، معبد بزرگ‌ترین نماد مذهبی یهودیان بود.
- در انجیل به قلم متی فصل ۴ آیه ۵، شیطان عیسی را بر فراز معبد در اورشلیم برد[۳].
- عیسی معبد را خانهٔ پدر خود خواند و از آن در برابر فساد دفاع کرد[۴].
- وی همچنین خود را «معبد حقیقی» دانست که پس از سه روز دوباره برپا خواهد شد[۵].
جدول مفاهیم معبد در کتاب مقدس
| نوع | ویژگی | کارکرد الاهیاتی |
|---|---|---|
| خیمهٔ اجتماع | قابل حمل، موقتی، در بیابان | محل حضور خدا و هدایت قوم |
| معبد سلیمان | با شکوه، ثابت، در اورشلیم | مرکز پرستش و قربانی |
| معبد دوم | بازسازی‌شده، وسیع | نقش سیاسی و مذهبی |
| بدن عیسی | معبد حقیقی | تجلی نهایی حضور خدا |